Kuzey

"Yolculuk onlar için ortak bir kader yolu çizmenin, yani kuzeyli olmanın imkanıydı. Hiç ayrılmayacakmış gibi yürüdüler, herkesin kendine ait bir sırrı olduğunu unutacak kadar birbirlerine güvendiler. Çerçi'yle kör oldular, Ose'yle gölgesiz kaldılar. (...) Dostluk, bazen bulması, bazen de koruması zor bir kolyeydi, hep kalbin hizasında taşınmalıydı." (syf. 111)

"Her hayat çünkü başka bir hayatın aynasıdır, der bilgeler. Ya da bizimkiler dahil bütün hayatlar tek bir aynadan düşmüş, parça parça dağılmıştır dünyaya. Güneşin renkleri nasıl eşyanın üzerinde şekil alıyorsa, evrenin gerçekliği de kalp aynasında tam biçimini alır. Üç unsur var burada, birincisi kalbimiz, ikincisi dışımızdaki varlık, üçüncüsü de bu varlığın kalpte aldığı görünüştür. Gerçek bunlardan hangisi?" (syf. 120)

"Bir gün, herkesin kalbinde gizli bir acı bulunduğunu, herkesin en az bir yararyla yaşadığını anladığımda artık mutlu bir hayata hazır olduğumu anladım." (syf. 244)

"Avcı öyle bir hayale düşer ki sonunda avına benzer, dünyaya aynı gözle bakar, kendini onun yerine koyar." (syf. 245)

"Anneler çocuklar içinden geçeni bilirmiş, bunu hayretle anladım. Sarı atların peşinde olduğumu sezmiş annem, ama bana söylememişti. Benim kuzeydeki kaderim buraya kadarmış, dedim kendi kendime. Herkesin bir kuzeyi varsa, benimki işte burdaydı." (syf. 246)

Geçen yaz okumuştum Kuzey'i. Dün kitaplığı düzenlerken içinden not aldığım kağıdın düşmes üzerine ne olur ne olmaz bir yerlere kaydetmek istedim, altı çizili satırları. Bir ilk roman olmasına rağmen sağlam ve esaslı bir hikayeyi içinde barındırıyordu. Pagan kültüründen Şamanist öğelere, masallardan kitaplara, Platon'dan Gazali'ye geniş bir okuma barındırıyor içinde. Rüya ile gerçek iç içe. Bir yolculuk hikayesi aynı zamanda. İnsanı rahatsız eden, gerçekçi işkence sahneleri uzun süre aklınızda yer ediyor. Yoğun bir emek istiyor Kuzey'i okumak. Özellikle Safali ve felsefi sohbet kısımları daha bir dikkatle okunmalı. 

Burhan Sönmez'i ve Kuzey'i bir kenara not ediniz.