Kedilerin Dili

"Bir zamanlar bir Siyam kedisi vardı, kendisini aslan zannediyor ve yakışık almayan bir tarzda Zebraca konuşuyordu.

Bu dil Afrika'da yaşayan bir çizgili at ırkı tarafından kişnenir.

Şimdi: Masum bir zebra cengelde yürür ve başka bir yönden de küçük kedi yaklaşır; karşılaşırlar.

Siyam kedisi mükemmel Zebraca telaffuzuyla, "Merhaba," der. "Çok güzel bir gün değil mi? Güneş parlıyor, kuşlar şakıyor, bugün dünya yaşamaya değer bir yer, öyle değil mi?"

Zebra bir siyam kedisinin zebra gibi konuşmasına o kadar şaşırır ki, kıskıvrak yakalanmaya müsait hale gelir.

Böylece küçük kedi onu hemen kıskıvrak bağlar, öldürür ve gövdesinin en leziz parçalarını yuvasına taşır.

Kedi bu şekilde birçok zebrayı başarıyla avlar, her gece zebra fileminyonuyla ziyafet çeker ve derilerinin iyi kısımlarından eski Siyam sarayının dekadan prensleri tarzında geniş kravat ve kemerler yapar.

Bir aslan olduğunu iddia ederek arkadaşlarına hava atar ve kanıt olarak zebra avlamasını öne sürer."

Spencer Holst'un zeka dolu, hınzırca, ironik öyküleri (ya da masalları mı diyelim?) işte bu öyküyle başlıyor. Holst, çağdaş fabl/masal örnekleri verdiği 20 öyküden oluşan kitabında neler yok ki; kaçık siyam kedileri, Zebraca konuşan siyam kedileri, cennette buluşan Mona Lisa ile Buda, katledilen Noel babalar, sürekli bir şeyler dileyen adam, çok satar kitapların yazarı moron bir kız, umut elması ve ona sahip olanların hikayesi...

Benim en sevdiğim öyküler 'Zebraların Öykücüsü', 'Monroe Sokağı Canavarı', 'Kedilerin Dili' ve 'Ayna Öyküsü' oldu. Özellikle 'Ayna' öyküsü, sonu ve katatonik yapısı farklı bir tat bıraktı bende.

"Yüksek sesle okuyan birine ve onu dinleyen birine ithaf edilmiştir bu kitap, ama böyle bir çifte, zaten tüm edebiyat ithaf edilmiştir."  Böyle muhteşem bir ithafa sahip kitap var karşımızda. Benim gibi hala masalları seviyorsanız okuyunuz derim.